Autor Borowski Tadeusz

Tak mi się twoja twarz rozpływa i niknie we mnie jak widnokrąg, z którego odejść trzeba. Glos twój, twe oczy, […]

Jeżeli żyjesz — to pamiętaj, że jestem. Ale do mnie nie idź. W tej nocy czarnej, opuchniętej śnieg się do […]

I tak zostałaś : przechylona i z półuśmiechem pożegnania na drżących wargach. Jak na scenie, gdy rola ma się ku […]

Ja wiem, ze w wiecznym kole przemian zapadnie wszystko jakby w morze, że minie czas i minie ziemia, i to, […]

Gdy mówię : „jesteś moją Muzą”, rwą włosy z głowy : „idiota, a nie poeta patriota”. A kiedy wołam : […]

Umarli, spaleni, rozstrzelani, dla was piszę, koledzy młodości. Oto ciągnie nurt ziemi nad wami i szumi – szumem roślin. To […]

Niech milczą inni. Płonie hymen, ku toastowi kielich wznieśmy. Niechaj się rym powiąże z rymem w węzeł poezji. Przełammy słowo […]

Senny dziś jestem. Hałas ulic, trzepot kurtyny nieba, dźwięk każdy się jawi jak przez mgłę dym horyzontu. Barwa, obraz i […]

Na zewnątrz noc. Goreją gwiazdy, żandarmów ostry krzyk w ciemności, aeroplanów twardy warkot i dziki tupot, jęczy bruk deptanych ulic, […]

Wiesz, myślę coraz częściej, że trzeba wrócić. Może cię spotkam, a szczęście? Przecież szczęście to się razem smucić. Właśnie patrzę […]

Staszku, mój przyjacielu, minionych dni coraz więcej, co dzień powtarza się gra odpływu światła i cienie falami do stóp podchodzą, […]

Wiem, z nagła się otworzy krąg miłości naszej. Nieostrożny mej ręki ruch odpłoszy ciebie — wtedy odejdziesz. Każda rzecz, której […]

Staszku, zasypiam ciężkim snem, Odchodzę. Jak plew na wiatr rzuciłem, wiem, Swą młodość. Zbyt ciężko było życie przejść Wyklętym. Jak […]

Wciąż jesteś przy mnie. Wszelki dźwięk i ruch tak zwykły, jak schylenie czoła ku rękom, trzepot powiek i cichy uśmiech […]

W przejrzystych oczach powietrza stać trzeba i patrzeć w twarz chmurom zwinietym z oddali i krajobrazom nieba zmienionym jak migot […]