Polska poezja

Wiersze po polsku



Człowiek i wilk

Szedł podróżny w wilczurze, zaszedł mu wilk drogę.

„Znaj z odzieży – rzekł człowiek – co jestem, co mogę”.

Wprzód się rozśmiał, rzekł potem człeku wilk ponury;

„Znam, żeś słaby, gdy cudzej potrzebujesz skóry”.


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Wiersz Człowiek i wilk - Ignacy Krasicki
 »