Prośba o dary

W świecie zimnym, nieczułym, z kamienia i śniegu,

Gdy muchy ran szukają, a goni oszczerca –

Żebrzę, jak trędowaty w sitowiu noclegu –

O bardzo prosty, zwykły – dar ludzkiego serca.

I jeszcze proszę o dar łęz i śmiechu,

Ciebie, co czarną mrówkę na czarnych kamieniach

Widzisz z nieba nocą czarniejszą od grzechu.

A na ostatek – o dar zapomnienia –

O grób w wiejskiej parafii – mijany w pośpiechu.