Być może po to

Być może po to, aby poczuć, jak

Srebrzysta ryba jej nagości

Uderza mnie rozkosznie ostrymi płetwami,

Moja młodość zmierzała ku niej przez lat tyle

I może po to, aby w sidłach zadrżał ptak

Tak nieśmiałego podobieństwa między nami,

Przeszedłem tyle krain, by wreszcie zagościć

W jej młodym przyzwoleniu.

I jeśli w tej chwili

Ktoś mnie słyszy – niech o mnie z litością pamięta:

O tym, że przez las cudów kroczyłem samotnie,

Zaszyty w jego bezludnych ostępach,

Że moje stopy poznały stokrotnie

Każdą z dróga, czy to prosta była, czy pokrętne,

O tym jeszcze, że ona jest piękna

Tłum. S. Barańczak