Beze mnie

Kiedyś, w tej luce, jaką stał się pewien trudny lipiec,

Na nieznanych tirom drogach Eskry, daleko od tego bagna,

Rzucaliśmy – młodzi i tacy wyrafinowani – naszym frisbee:

Plastikowym wiekiem starej puszki po trutce na szczury.

Rzucaliśmy – ty do mnie, ja do ciebie, ty do mnie,

Ja – ty, ty – ja, a potem znowu ty,

I mógłbyś przysiąc że jego płaski łuk to wahadło

Zakreślające banalny widnokrąg hrabstwa Tyrone.

Nasze chwyty i rzuty mialy – ja to wiem – taką siłę,

Że ich rytm mógłby przetrwać, w jakiś sposób, beze mnie.

Tłum. Jerzy Jarniewicz