Polska poezja

Wiersze po polsku



Pocałunek słońca

Pocałunek słońca jałowy jest, choć złoty –
spojrzenie kwiatu cudze, choć rzewne –
szum wody: obce narzecze ni to bełkot idioty –
trawy – jakże dalekie to krewne.

Pies o ileż młodszy i głupszy braciszek,
a co znaczą mrówek nudne kopce?
Co mówi zapach świeżo z nieba spadłych szyszek
i to, że motyl ma na skrzydłach po kropce?

– Ty, człowieku, tyś bliski jeden, tyś przemiły,
tyś mojej duszy żywność słodka –
wolę się, bracie, pełen rozkoszy i siły,
niż srebrnego na wierzbie kotka.


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (2 votes, average: 2,50 out of 5)

Wiersz Pocałunek słońca - Pawlikowska-Jasnorzewska Maria