Polska poezja

Wiersze po polsku



KSIĘŻYCOWE UPOJENIE – 6. KSIĘŻYCOWY DZIEJOPIS

Stuletni, w swej samotni,
Rymuje swoje zwrotki
We mgle, gdzie księżyca Widne pół lica.
Pisze o kawalkadach,
O pradziadach i dziadach,
O dobru i złu miesięcznym. O srebrze dźwięcznym.
O upiorach i czarach,
O zakochanych parach,
Po co ich schadzka o zmroku I w którym roku…
O lutniach i fletniach,
O majach i kwietniach,
O westchnieniach nad ciszę I o mnie pisze.
W noc, której sen się nie ima,
Wodzę ja za nim oczyma.
Noc mam ognistą u skroni I piszę o nim.


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Wiersz KSIĘŻYCOWE UPOJENIE – 6. KSIĘŻYCOWY DZIEJOPIS - Bolesław Leśmian