Błękitny człowiek

Idzie sobie błękitny człowiek –
w rękawiczkach, w czapeczce pociesznej.
Idzie sobie po stopniach schodów
i powiada: – Do domu spieszę.

Oto wszedł już na samą górę,
wszedł na dachu pochyłość stromą –
pnie się, pnie się prosto przed siebie
i powiada: – Spieszę do domu.

W dole został dach i kominy,
a on kawał nieba już przeszedł.
Dokąd, dokąd, biedny człowieku?
A on swoje: – Do domu spieszę.

Już i niebo się rozpłynęło –
wszechświat w ciszy i w mroku tonie,
ledwo widać w oddali Ziemię,
Ziemię mniejszą od ludzkiej dłoni.

– Obłąkańcze, czy jesteś już w domu?
– Gdzie ten dom? Na krawędzi kosmosu?
Kula ziemska do ziarnka zmalała,
już wypatrzeć jej niemal nie sposób.

– Hej, zabłądzisz, zabłądzisz, człowieku!
Hej, doigrasz się tam u góry!
A on dalej się wspina i mruczy:
– Skończcie wreszcie gadać te bzdury!

Tłum. Józef Waczków

(2 votes, average: 2,50 out of 5)

Podobne wiersze:

O wielkim kochaniu Anula! Ty mi dałaś w twarz, moja córko… Miałaś rację i po śmierci ją masz, córko-bzdurko. Ja od roku wierszy […]...
Człowiek Jak żuk powoli, nie patrząc dokoła, w twardym pancerzu, on! rycerz z chityny, idzie, gdzie anioł woła, jeśli jeszcze woła, […]...
Dokąd Dokąd odchodzi lato ostatnim słońcem brzemienne wlokąc za sobą niezdarnie deszczem targaną sukienkę Dokąd odchodzi Dokąd? Dokąd odchodzą miłości te […]...
Czarny człowiek Przyjacielu mój, przyjacielu, Jestem bardzo a bardzo chory! Nie wiem, skąd się wzięło to, co boli. Czy to świszcze tak […]...
Gdyby człowiek mógł wypowiedzieć Gdyby człowiek mógł wypowiedzieć to, co kocha, Gdyby człowiek mógł wznieść swoją miłość ku niebu Jak chmura w świetle; Gdyby […]...
CZŁOWIEK WEWNĘTRZNY To nie ciało Jest tym nieznajomym. Jest nim ktoś inny. Wraz a nim Szturchamy świat Tą samą brzydką gębą. Gdy […]...
Obok brzozowych liści Płatki zwiędłych tulipanów zeschły i wyginają się obok wiosennych liści brzozy jak irysy i gałązka czarnej śliwy na japońskim drzeworycie […]...
Człowiek z tatuażem Ktoś, być może Bóg, nagryzmolił mu loczek za loczkiem na piersi i ramionach – lecz rysunki są tam, pod spodem. […]...
Mój czarny człowiek Mój czarny człowiek w szarym garniturze, nomenklaturze, biurze i w cenzurze… Złowrogi clown w coraz to innych maskach, uderzał celnie, […]...
Gdy się człowiek robi starszy Gdy się człowiek robi starszy, Wszystko w nim po trochu parszy – Wieje; Ceni sobie spokój miły I czeka, aż […]...
VII Idzie na pola, idzie na bory Na łąki i na sady, Na siwe wody, na śnieżne góry, Na miesiąc idzie […]...
Echo Wśród swawolnej gonitwy w boru gęstwie starej Usłyszał faun rozkoszne słowo obietnicy Z gorących ust rusałki nagiej, śniadolicej I pobiegł […]...
Talent oblige Poruszające się ciało powraca do spoczynku, jeżeli siła, która je popycha, przestaje działać. Arystoteles Są ludzie, którzy gdyby nie pisali, […]...
Człowiek Człowiek zahartowany przez twardą historię Budzi po nocach w Ha Tinh swoich współmieszkańców Krzykami grozy z głębi swych koszmarnych snów. […]...
Xxx (człowiek jest jak wiatr) Człowiek jest jak wiatr Chce ogarnąć wszystko swym zasięgiem Fascynują go tonie oceanów I wszechświata bezkresy Rozmienia swe myśli na […]...
Frojdy Ostatecznie się okazało nienajgorsze. Dziurawe, ale nienajgorsze. Poprzez dziury wygląda oko opatrzności, ono wygląda jak oko rosołu. Życie. – Idę […]...
Człowiek i gołębie W gołębniku chowane na wyniosłym dębie Skarżyły się na ludzi niewinne gołębie; Skarżyły się, i słusznie, strapione, zwierzęta, Iż szły […]...
Człowiek Człowiekowi Człowiek człowiekowi wilkiem Człowiek człowiekowi strykiem Lecz ty się nie daj zgnębić Lecz ty się nie daj spętlić Człowiek człowiekowi […]...
Człowiek i suknia Brał się pewien do pręta chcąc wytrzepać suknię; Ta, widząc się w złym razie, żwawie go ofuknie: „A, takaż to […]...
Człowiek i zwierściadła W zwierściadło, co powiększa, wspojźrzał człowiek mały: Ucieszył się niezmiernie, że tak okazały. Mniemał już być olbrzymem; gdy się więc […]...
Ławka wyobraźni Niby zwykły lecz niezwykły dzień słońca nie zapędzi w cień. W tym dniu musi być słonecznie, bo w takim dniu […]...
Jak się człowiek nudzi Wszystkiemu winien wolny czas Ten na rozrywki i kulturę Gdy Amor nam nie szczędzi łask Oraz panienki poniektóre Wysoki Sąd […]...
Bogowie i człowiek 1 Dziś autorowie są jak Bóg: Dość jest, że tchną, wnet arcydzieło wstawa; W skrzydlaty lot posuwa ciężki pług – […]...
Człowiek i Morze Miłość dla morza wieczna w twoim wolnym łonie! Morze jest twym zwierciadłem; ty swojego ducha Badasz w wzburzonej fali, gdy […]...
Człowiek i wilk Szedł podróżny w wilczurze, zaszedł mu wilk drogę. „Znaj z odzieży – rzekł człowiek – co jestem, co mogę”. Wprzód […]...
Człowiek i zdrowie W jedną drogę szli razem i człowiek, i zdrowie. Na początku biegł człowiek; towarzysz mu powie: „Nie spiesz się, bo […]...
Jak mały jest człowiek bez Boga Jak mały jest człowiek bez Boga Dawniej Choć cały w jego płaskim cieniu Tańczył Jak mały jest człowiek bez Boga […]...
Grzyby W nocy, bardzo Biało, dyskretnie, Bardzo cicho Nasze palce, nasze nosy Chwytają glinę, Zdobywają powietrze. Nikt nie widzi nas, Nie […]...
Halina Poświatowska to jest podobno człowiek Halina Poświatowska to jest podobno człowiek I podobno ma umrzeć jak wielu przed nią ludzi Halina Poświatowska właśnie teraz się […]...
Im częściej człowiek myślą w próżnię życia wchodzi Im częściej człowiek myślą w próżnię życia wchodzi, Widzi, jak sny spadają w nicości głębiny: Nic bezmiernej tęsknoty smutku nie […]...
Żaden człowiek nie jest samoistną wyspą Żaden człowiek nie jest samoistną wyspą; każdy stanowi ułomek kontynentu, część lądu. Jeżeli morze zmyje choćby grudkę ziemi, Europa będzie […]...
Rozbieranie do snu Chodzimy razem Po tym wielkim wnętrzu Ona w smołowej Ja w błękitnej sukni Ona z zaledwie Zieloną łysiną I tu […]...
Wiersz Natchnienie jak śmierć nadciąga. Och, senność ostateczna i szklane zapatrzenie, i strach wielkiego zawrotu! Skończyła się rzecz doczesna, idzie samotność […]...
Uczę się ciebie, człowieku Uczę się ciebie człowieku. Powoli się uczę, powoli. Od tego uczenia trudnego Raduje się serce i boli. O świcie nadzieją […]...
„Albatros” Niekiedy dla igraszki żeglarze załogi Chwytaja albatrosy, bujne ptaki morza, Które ciągną, senliwe towarzysze drogi, Za okrętem prującym gorycze bezdroża… […]...
Tu jestem – w mrokach ziemi Tu jestem – w mrokach ziemi i jestem – tam jeszcze. W szumie gwiazd, gdzie niecały w mgle bożej się […]...
Pieśń jeźdzca W księżycu włóczęgów Czarnym z samotności Śpiewają ostrogi. Koniu czarnej maści, Dokąd niesiesz wędrowca zmarłego? …Stalowe ostrogi Martwego włóczęgi, Który […]...
A ja pytam Jeśli kochać jest niemodnie A sobą być niewygodnie Jeśli wierzyć w coś to głupie A bez celu żyć Jest cool! […]...
Schody Żółte, skrzypiące i pachnące pastą Stopnie są wąskie – kto idzie przy ścianie, Może bucikiem celować spiczasto, A przy poręczy […]...
Póżnojesienny wiersz Pana Cogito przeznaczony dla kobiecych pism Pora spadania jabłek jeszcze liście się bronią rankiem mgły coraz cięższe łysieje powietrze ostatnie ziarna miodu pierwsza czerwień klonów zabity […]...