XI –

Odpocząć!… Oto jedno, jedyne pragnienie,

Jakie mam jeszcze… Znależć kędyś ciche leże,

Jakichś jezior błękitnych dalekie wybrzeże

I błękitnego nieba otwarte sklepienie.

Nad głową moją namiot niech uplotą liany

Zawieszone na jodeł i sosen konary

Żywicze i szumiące; przez namiot szpary

Niech się wkrada płochliwie blask ślońca różany.

A gdy drzewa o zmroku w rosę się ustroją,

Niech mi rosa kroplami łez spada na czoło…

Pomyślę, że się jodły rozpłakały wkoło

Nad złą dolą mych drogich, nad złą dolą moją.