Polska poezja

Wiersze po polsku



„FAŁSZ, ZAWIŚĆ…”

Fałsz, zawiść, płaskość, mierność, nikczemność, głupota:
oto rafy, o które łódź moja potrąca,
płynąc przez życia mętne i cuchnące błota
pod niebem zachmurzonym, bez gwiazd i bez słońca.

Wiem, że błot nie przepłynę – odrzucam precz wiosła
i przymknąwszy powieki na dnie łodzi leżę,
nie dbając, kędy by mnie mętna woda niosła,
nie dbając, gdzie i jakie czeka mnie wybrzeże?

Tak płynę ja, zrodzony od czystego morza,
do purpurowych wschodó, zachodów złoconych,
do gwiazd kroci, orkanu, co gna przez przestworza,
do cisz wielkich i sennych i do wysp zielonych.

Tak płynę ja, zrodzony, by słoneczne fale
pruć silnym ruchem ręki leżącej na sterze,
by wiry i wietrzyce roztrącać zuchwale – –
tak płynę i półmartwo na dnie łodzi leżę.


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (3 votes, average: 4,33 out of 5)

Wiersz „FAŁSZ, ZAWIŚĆ…” - Kazimierz Przerwa-Tetmajer