Ciało

Czyny kalekie zmienione w rzeczy

Rosną milczeniem pod niebem płaskiem,

Które zgaszone jest trupim blaskiem

Pod nim stygnącej sprawy człowieczej.

Czyny, spomiędzy których nikt jasny,

Bo nieświadomie za sobą wloką

Ruchy straszliwe martwej powłoki

W strumieniu światła mijanej gwiazdy,

Z których najmniejszy ciągnie za sobą

Ziemię jak krzywdy dojrzałej owoc.

A w uciszonym nagłym namysłem

Jest jak huczenie rzeki upiorów,

Na której płynąc jest, jakby wszystkie

Czyny spadały przezeń toporem.

I milczy w grozie, gdy ciało z niemi

Ślepe za zbrodnią idzie po ziemi.

22. XII. 1941