„Baśń”
Śpią wierzchołki gór
w fioletowej mgle
tajemniczy bór
ukołysał mnie
i przytulił mnie
usynowił mnie
i do siedmiu cór
powiódł w białej mgle.
Błyszczy zamek szklanny
na czarnym ostrowie
a kwitną dziewanny
i maków pąsowie…
Na bawolim zagrał rogu siwy groźny Bór
wypłyneło na jezioro siedem królewskich cór.
Ta Bez serca, jako hiacynt, jak hiacynt różowy,
a Z wężami – jak lilija – lilija anielska;
nad Umarłą szybowały krogulce i sowy,
a Zaklętą owionęły mórz głębokich zielska.
Dumna rozpacz – na harfie lazurowej grała,
Kwiat niewoli – łańcuchy do gwiazd przykuwała,
a Nieznaną – tęczowe kryją mi welony
i jak pierścień Saturna, grają złote dzwony.
Do łodzi mię proszą na bezchwiejne tonie
i kwiatem paproci operlają skronie
i płyną wśród skał pod mostem kamiennym
idzie pacholę z krzyżem promiennym.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)