Autor Wiatrowska-Myszkiewicz Krystyna

jesień zzimiała – sypie przenikliwym wiatrem po szczelinach ciała niedokrytych płaszczem a pogięte fale włosów na kosmyki kruszy zatuleniem zatraceniem […]

Jestem dziewczynką butnowłosą uciekam od lat wzdłuż mulistej rzeki mijam stare buki cieniące Jej Leniwość gładkie łachy piachu na brzegi […]

Wszystko ma swoje powody mniej lub bardziej trafne ta garść włosów którą wiatr kula i siniaki gniewnie odbite słowem nawet […]

Nie pójdę na słomianym postronku w lnianej sukni plecionej pokorą z łuskanym warkoczem na karku Nie pójdę w sianokose obietnice […]

(topi swój sen by spłynął po włosach opadł na kapcie z przebiegiem lat) dostarczycielka synów praczka nieporadnych słów musi zakasać […]

biegłaś bosą stopą pieszcząc zawilce śnieżne łby im ciążyły do snu je ułożyłaś a ptaki zapowietrzyły się ciszą i zawiesiły […]

widzisz to ceremonia ma w sobie magię juz sam trzask zapałki i syczenie zajmowanej ogniem bibułki gest wdech zmysłowy jęzor […]

w tym domu panuje milczenie chodzimy pośród wymijających spojrzeń wyrzut drzemie w każdym szurnięciu kapci racjonujemy chwiejne nastroje i słowa […]

nie sądziła że zatrwoży jego tkliwość w unik źrenic nie przeczuła że wycofa ufność dłoni w pusty zamiar gniecie fotel […]