Rimbaud
„O nie, nie śpiewać tym, co klaszczą,
i nie iść tam, gdzie spieszą tłumnie,
lecz pieśnią ważyć się, jak jastrząb,
wysokim lotem, groźnie, dumnie,
nikomu pieśni nie dać dotknąć,
czy wznosi wzwyż, czy w otchłań spycha,
czy każe w taką iść samotność,
gdzie żywym nie ma czym oddychać…”
Tak myślisz patrząc w świt, poeto,
i z wolna idziesz przez bulwary
nad brzeg: Sekwana zda się Letą,
po której łodzią płynie Paryż.
Posłuchaj! W zgiełku targowiska,
gdzie wsiąkła w ziemię święta czerwień,
tłum źre i ślinę leje z pyska,
tańcuje, parzy się na ścierwie
i rzyga… – Stój, posłuchaj jeszcze,
niech gniew i wstręt, i ból dojrzewa! –
w pijackiej czkawce tobie wrzeszczą:
„Poeto, przyjdź i dla nas śpiewaj!”
To miasto dławi cię i mierzi,
przeraża, wstrząsa, lecz zachwyca:
patrzyło dumnie w oczy śmierci,
gdy wyszła hulać po ulicach!
Upiory z ulic tych wyrosły,
i serce twoje co dzień wietrzy
okrutny zapach krwi i wiosny
ze rżenia tłumów, z łkania wierszy.
A może serce ci podarli,
wdeptali w błoto ludzkich łez?
A może tamci – to umarli,
a żywi tam – na Pére Lachaise?…
Nie, ty nie będziesz przewoźnikiem
żyjących trupów łodzi wstrętnej –
odejdziesz dumny, obojętny
i żegnać się nie będziesz z nikim.
Jak gdybyś zchodził z tej planety
(ty wiesz, że nie ma dokąd odejść),
zabierzesz tylko gniew poety,
a wiatrom świata oddasz młodość.
I tak na zawsze. Zamiast wieści,
milczeniem wzgardę prześlesz tłumom.
Lecz jakiż ciebie świat pomieści
z tak wielką dumą i zadumą?
(1 votes, average: 5,00 out of 5)