Mapa
Mapa
Lšd nurza w wodzie swoje odcienie zieleni.
Płat płycizny u skraju ma kolor najmniej jaskrawy:
jego obrys to obraz wodorostem obrosłej rafy,
upraszczajšcy w błękit wszystko, co tam się zieleni.
Czy może lšd się chyli, by dwignšć morze od spodu,
podważyć je, niezmšcone, sprawić, by się uniosło?
Czy to, co się wydaje płowš, piaszczystš, prostš
liniš mielizny to lšd, który chce się wyszarpać spod spodu?
Cień Nowej Funlandii spoczywa płasko, nieporuszenie.
Labrador jest żółtawy w miejscach, gdzie zalał go tranem
Eskimos, roztargniony marzyciel. Można głaskać te liczne zatoki,
trzymane pod szkłem, jak gdyby kto spodziewał się, że rozkwitnš,
lub dbał o czystoć klatki dla niewidzialnych ryb.
Nazwy przybrzeżnych miasteczek wyrywajš się w stronę morza,
Nazwy miast biegnš w poprzek sšsiadujšcych gór
drukarz musiał być niele podekscytowany, jak zawsze,
kiedy emocja znacznie przerasta swojš przyczynę.
Półwyspy biorš tu wodę między palec wskazujšcy a kciuk,
jak kobiety w sklepie, dotykiem badajšce gładkoć tkaniny.
Wody widoczne na mapach sš spokojniejsze od lšdu,
udzielajš lšdowi zgodnoci, tej cechy wrodzonej
ich falom. Zajšc Norwegii czmycha na południe, spłoszony,
wgłębiajš się badawczo w wodę profile lšdu.
Czy państwa dostajš z przydziału, czy też mogš sobie wybrać kolory?
Rzecz w tym, by się nie gryzły z charakterem kraju, barwš wód.
Topografii obcy jest faworytyzm; Północ równie jej bliska jak Wschód.
Nie historyk: kartograf zna naprawdę subtelne kolory.
Z tomu North &; South (1946)
Przekład Stanisław Barańczak
(2 votes, average: 4,50 out of 5)