Wyruszyła dusza w drogę
Wyruszyła dusza w drogę… Dzwonią w dzwony.
„Gdzie są teraz moje sady? Gdzie moje schrony?
Zawołały wszystkie lasy, pełne motyli:
„Spocznij, duszo, w naszym cieniu – nie zwlekaj chwili!”
„Jakże mogę w waszym cieniu spocząć niezwłocznie,
Kiedy sama jestem cieniem, gdzie nikt nie spocznie!”
Zawołała wonna łąka, zalśniona rosą:
„Koś mnie sobie na użytek złocistą kosą!”
„Jakże mogę ciebie kosić, łąko zielona –
Kiedy sama kosą śmierci jestem skoszona!”
I zawołał Bóg zjawiony: „Miłuj mnie w niebie
Gdzie radością niecierpliwy czekam na ciebie!”
„Jakże mogę cię miłować w szczęścia pobliżu,
Gdym smutnego pokochała niegdyś na krzyżu?”
Pozbawiłem ciebie świata i sosen z boru,
Byś nie miała, oprócz Boga, nic do wyboru!”
„Zagnałeś mnie z krasnych maków w ciemność mogiły, –
Gdzieżeś ukrył owe miecze, co mnie zabiły?”
„Nie ukryłem owych mieczy, mam je przy boku,
Jeno zechciej – nieszczęśliwa – spocząć w obłoku!”
„Jakże spocznę w twym obłoku – z ziemia w rozłące,
Kiedym lasom odmówiła i mojej łące!”
„Otrzyj oczy zapłakane szat moich bielą,
A rozkażę mym aniołom – niech cię weselą!”
„Jakże mogę się weselić z tobą w przestworze,
Kiedy śmierci twej pożądam – Boże, mój Boże!”
I zamilkli i patrzyli nawzajem w oczy –
A ponad nim i ponad nią wieczność się toczy.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)