Polska poezja

Wiersze po polsku



Modlitwa wędrownego grajka

Przy małej wiejskiej kapliczce,

Stojącej wedle drogi,

Ukląkł, rzępoląc na skrzypkach,

Wędrowny grajek ubogi.

Od czasu do czasu, grający,

Bezzębne otwierał wargi,

To przekomarzał się z Bogiem,

To znowu się korzył bez skargi:

„Hej, Panie Boże, coś wielkim

Gazdą jest nad gazdami,

Po coś mi dał taką skrzypkę,

Co jeno tumani i mami?

Nie umiem ci grywać na niej,

A jednak wciąż grywać mi chce się,

Że jestem jak liść ten, szumiący

Gdzieś w niedostępnym lesie.

Któż go tam widzi, któż słyszy

W tych mnogich drzew rozhoworze?

Liche mi dałeś skrzypeczki,

Niemiłosierny Boże!

A jednak, o wielki Panie,

Zlituj się, zlituj nade mną,

Chroń mnie, bym się nie grążył

W jakowąś rozpacz ciemną.

A jeszcze bardziej chroń mnie

I od najmniejszej zawiści,

Że są na świecie grajkowie

Pełni szumniejszych liści.

Spraw to, ażebym zawsze

Umiał dziękować Ci, Panie,

Że sobie rzępolę, jak mogę,

Że daję li, na co mnie stanie.

I niech się zawsze przyznaję

Choć do najskrytszej przewiny,

I wielką niech czynię spowiedź

W obliczu ludzkiej rodziny.

I niechaj pomnę w mem życiu,

Czy w bliskiem, czy też dalekiem,

Żem człekiem jest przede wszystkim

I niczym więcej, jak człekiem.

Spraw w końcu, bym przy tej kapliczce,

Obok tej wiejskiej drogi

Klękał i grywał na skrzypcach,

Wędrowny grajek ubogi.”


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (2 votes, average: 3,50 out of 5)

Wiersz Modlitwa wędrownego grajka - Jan Kasprowicz