Polska poezja

Wiersze po polsku


Octavio Paz – Dama Huastecka

Krąży nad brzegami, naga, zbawienna, świeżo wyszła z kąpieli, nowo narodzona z nocy. W piersi jej żarzą się klejnoty wydarte […]

Octavio Paz – Lekcja rzeczy

1. OŻYWIENIE Na półce, między muzykiem Tang a dzbankiem z Oaxaca, rozpalona do białości, długowieczna, o iskrzących oczach ze srebrnego […]

Octavio Paz – Ostatni świt

Leżąca w przestrzeniach, Twoje włosy gubią się w lesie, Twoje stopy dotykają moich. Śpiąca większa jesteś od nocy, Ale twój […]

Octavio Paz – Dziewczyna

Nazywasz drzewo, dziewczyno. I drzewo, powoli, rośnie, wysokie olśnienie, póki nie zazieleni się nasze spojrzenie. Nazywasz niebo, dziewczyno. I chmury […]

Octavio Paz – W Uxmal

1. ŚWIĄTYNIA ŻÓŁWI Na ścianie szerokiej jak słońce spoczywa i tańczy słońce kamienne, nagie przed słońcem, też nagim. 2. POŁUDNIE […]

Octavio Paz – Bajka

Wieki ognia i wieki powietrza Dziecięce lata wody Od zieleni do słonecznej żółci Od żółci do czerwieni Od snu do […]

Octavio Paz – Stary Poemat

Pod eskortą natrętnych wspomnień wspinam się wielkimi krokami po stopniach muzyki. W górze, na kryształowych szczytach, światło zrzuca swe szaty. […]

Octavio Paz – Ponad Miłoœć

Wszystko nam zagraża: czas, który na drgajšce odcinki potnie i oddzieli tego, kim byłem, od tego, kim będę, niczym maczeta […]