O dusze, męką struchlałe

O dusze, męką struchlałe!
O serca, rozbite w piarg!
Gdyście w rozpaczy zniemiałe,
Krzyk za was pada z mych warg.

Jak kamień, leci w tę pustkę…
Jak kamień, wpada bez ech…
Krwawą-ć Weroniki chustkę
Wielokroć powitał śmiech.

Niechajże jarmark się czyni,
Niech mierzy łokieć i ćwierć…
My chodźmy do pustki-świątyni
Rozważać życie i śmierć.