W plastrze miodu mogę zamieszkać

Nie w mieście

Plaster miodu jest przytulnie ciepły i słodki

I nie ma światła

Które dzień po dniu

Gwiazda po gwieździe

Płoszy urodę moich płonących oczu

W plastrze miodu

Są przestrzenie podłużne oddychające spokojem

W plastrze miodu są zakątki pełne żywych płatków liści

W które można wtulić obolałą głowę

I usta – przygryzione z cierpkiej nienawiści

Tylko tam

Jest ten dom – zbudowany ze ścian ociężałych tkliwością

Ciepłych jak uśmiech pszczoły

I wiem

Że tylko tam – nie w mieście