JOHN KEATS (1795-1821) Ode on a Grecian Urn I. Thou still unravish’d bride of quietness, Thou foster-child of silence and […]

Czyż śmierć jest snem – gdy życie jest jak sen, Którego każda scena to widziadło Ulatujące sprzed oczu, a cień […]

Season of mists and mellow fruitfulness, Close bosom-friend of the maturing sun: Conspiring with him how to load and bless […]

Nawet Aladyna dziwy, Wszystkie moce sztuk straszliwych Nie zdołały nigdy stworzyć – W śnie czy w jawie – takiej wizji. […]

John Keats LAMIA Part 1 Upon a time, before the faery broods Drove Nymph and Satyr from the prosperous woods, […]

O samotności! Chcąc z tobą wieść życie, Nie w miejskich gmachów pomieszane mury, Jeno, by śledzić władanie Natury, Szedłbym na […]

Gdy ciemny opar uciskać przestaje Równiny przez czas długi i smutny – nadchodzi Dzień zrodzony z Południa i zmywa jak […]

Jeśli drętwym rymem strofa ma być spięta Albo skuta łańcuchem niby Andromeda, Trzeba, słodki sonecie, mimo wymuszonych Twoich uroków – […]

Kto nazbyt długo w mieście był więziony, Ten w lica niebios spogląda radośnie, Z serca mu błoga modlitwa wyrośnie, By […]

Chciałbym, o jasna gwiazdo, tak jak ty być stały, A nie u szczytu nocy dumnie zawieszony Patrzeć okiem rozwartym z […]

Ah, what can ail thee, wretched wight, Alone and palely loitering? The sedge is wither’d from the lake, And no […]

Jasna gwiazdo, o, gdybym mógł tak nieprzerwanie Jak ty – nie, nie promienieć samotnie, wysoko Jak na wieczność rozwarte, w […]

Sława imienia twego aż do nas dolata, A dźwięk jego tak wzniosły jest i tak wpaniały, Iż napełnia odgłosem swoim […]