Sumienie
Przekląłem – i na wieki rzuciłem ją samą,
I wzburzony, nim księżyc zabłysnął wieczorem,
Jużem się od niej długim rozdzielił jeziorem.
A gdy się toń jeziora księżycową plamą
Osrebrzałą, gdy wichry zawiewały chłodniej,
Jam jeszcze leciał – jeszcze uciekałem od niej.
I może bym zapomniał – bo koń leciał skoro.
Bo mi targały myśli tętniące kopyta.
Gdzie ona? – oszukana – przeklęta – zabita…
Patrzę na niebo, księżyc, na gwiazdy, jezioro…
Wszak jęk tu nie doleci, wszak łez nie zobaczę.
To jezioro – to fala – to ona nie płacze.
I może bym zapomniał… lecz gdy to spostrzegła
Blada swiatłosć księżyca, krok w krok za mną biegła.
Próżno sie zatokami wężowymi kręcę,
Wszędy mnie księżycowa kolumna dopadła,
Jakby sie ta kobieta do stóp moich kładła
I niema płaczem, za mną wyciagała ręce.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)