Polska poezja

Wiersze po polsku



II –

Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie

Są treścią mojej duszy… Z skrzydły złamanemi

Myśl ma, zamiast powietrzne przerzynać bezdenie,

Włóczy się, jak zbarczone żurawie po ziemi.

Cóż, że zrywa się czasem i wzlatuje w górę

Z smutnym krzykiem tęsknoty do sfer, kędy słońce,

Nie śćmione wyziewami ziemi, jasno gore

I gdzie szumią obłoki z wiatrami lecące?…

Złamane skrzydła lecieć nie zdołają długo,

Myśl spada i pierś rani o głazów krawędzie,

I znów wlecze się, znacząc krwi czerwoną strugą

Ślady swej ziemskiej drogi – – i tak zawsze będzie.


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Wiersz II – - Kazimierz Przerwa-Tetmajer