Straszny żal

Dziś, kiedy życia mego słońce z wolna spada,

Ni przyjaźń mnie otacza, ani wdzięczność ludzi;

Z jednej strony mej stoi melancholia blada,

Z drugiej cień, gdzie nadzieja niczego nie łudzi.

A przecie w tej “z słoniowej kości mojej wieży”

Niejeden bok się szczerą ludzką krwią czerwieni,

Niejeden jęk ludzkości w fundamencie leży

I u szczytu dusz ludzkich dość świeci płomieni.

Dziś, kiedy życia mego słońce dąży spadać,

Jedno li widzę, czego trzeba mi żałować:

Żem był zmuszony słowo moje wypowiadać,

A nie mogłem li sobie w sobie go zachować.

(2 votes, average: 3.50 out of 5)