IX

Zrzućmy tę maskę, co dusi i męczy,

A którą trzeba kłaść na twarz, by ludzie

W głąb nie zajrzeli — jesteśmy samotni

I kres możemy położyć obłudzie.

Jesteśmy sobą: nic nas nie obchodzi

I wszystko jest nam nic nie wartym do szczętu,

I nie czujemy nic, oprócz zmęczenia,

Nic prócz ironii, pogardy i wstrętu.