Polska poezja

Wiersze po polsku

⇒
⇒
XVIII

Wiersz XVIII

Zimnym szyderstwem kryć trzeba tę żałość,

Co sobą duszy głąb wypełnia całą,

Trzeba się zdobyć na dumy wytrwałość

I na śmierć, nawet niechybną, iść śmiało.

I trzeba z siebie wydobywać moce,

By nie opadły skrzydła rozpostarte,

Aby przez życia ciemne, mroźne noce

Niosły — lecz dokąd?….co i gdzie jest warte?…


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Podobne wiersze:

  1. MODLITWA MODLĄCEGO SIĘ Modlę się Boże do Ciebie – bo modlę Taką widać odczuwam potrzebę Stąpając maluczkim twardo po ziemi Tęsknię za niebem. […]...

  2. Pamiętamy o ogrodach Ten pospieszny opóźniony pociąg nasz do Bóg-wie-czego wiezie nas niesie nas tak od Tego do Owego Na bezdechu na uśmiechu- […]...

  3. XVIII L’IDÉAL Ce ne seront jamais ces beautés de vignettes, Produits avariés, nés d’un sičcle vaurien, Ces pieds ŕ brodequins, ces doigts […]...

  4. Pamiętajcie o ogrodach Bluszczem ku oknom Kwiatem w samotność Poszumem traw Drzewem co stoi Uspokojeniem Wśród tylu spraw Pamiętajcie o ogrodach Przecież stamtąd […]...

  5. List XVIII Gauguin wyjechał do Paryża zabierając ze sobą morski granat, głębię kobaltu i ultramarynę. Ja również mój bagaż doświadczeń oznaczam na […]...

  6. Sonet XVIII Czy do letniego dnia Cię porównać mogę? Słodszy, piękniejszy Ty jesteś od niego. Ostre wiatry pąkami szarpią majowymi, Uroda letnich […]...

  7. Wysłuchaj Wysłuchaj mnie Panie, bo jestem grzesznikiem, a to znaczy, że nie mam nic prócz modlitwy. Uchroń mnie od dnia oschłości […]...

  8. Księgi pierwsze – Pieśń XVIII Czołem za cześć, łaskawy mój panie sąsiedzie, Boże nie daj u ciebie bywać na biesiedzie! Każesz mi pić przezdzięki twe […]...

  9. Księgi wtóre – Pieśń XVIII Ucieszna lutni, w której słodkie strony Bijąc Amfijon kamień rozproszony Zwabił na kupę, a z chętnej opoki Wstał mur szeroki. […]...

  10. Prośba do Boga Na nędzną ziemię racz mieć wzgląd, Panie, Którego ten świat trzyma staranie. Sprawę rąk Twoich, część niewzgardzoną Wichrzy Fortuna burzą […]...

Wiersz XVIII - Kazimierz Przerwa-Tetmajer
« 
 »