Kto zawsze tylko żył w pustyni

Kto zawsze tylko żył w pustyni,

Niechaj nikogo ten nie wini,

Że nie podniosą się rozpacze

I tylko nad nim kruk zakracze.

Kto się nie imał ludzkiej sprawy

Ani się wcielał w ból ich krwawy,

Niech nie narzeka ten spod ziemi,

Że ludzie nad nim idą niemi.

Kto kochał tylko wichr i skały,

Od skał i wichru li ma prawo

Żądać, aby go żałowały,

Kiedy pod zimną legnie trawą.