Podczas burzy

Wciągam wicher jak rumak, gdy na step wybieży,

Wicher od Tatr wiejący, bystry, ostry, świeży – –

Zda mi się, że potargam wszystkie ziemskie sidła,

Że mi u ramion rosną długie orle skrzydła

I poniosą mię w przestwór… Słońce się zachmurza,

Śmignął z chmur wąż płomienny, zahuczała burza,

Wodospadem deszcz lunął. W tym olbrzymim szturmie

Wichru, deszczu, piorunów: duszy mej muzyka –

Budzi się – głos w niej zagrzmiał jak w wojennej surmie,

Melodia ją napełnia szalona i dzika,

A skrzydła orle, co mi u ramion wyrosły,

W niszczących potęg chaos duszę mą poniosły.