Rozstanie

Wróć…

Szata cieni z ramion wagonom opadła,

Światło białą żałobą zalało mi oczy,

Źółty blask rozświeilinych latarń krzyczał ostrzem,

Po krawędziach przedmiotów potokiem się toczył.

Ściskam lęk stopiony w zaciśniętym pięściach,

Lepkobrudny, męczący pulsem nieustannym,

I chwytam chwile wydzierane szczęścia;

Łkam bezustnie

Zmiaźdżony…

Tym rozstaniem ranny…

I…

Świstem zbudzone, zerwane do ruchu

Koła po szynach zaczynały szczekać…

Koniec…

Gdzieś tylko cień się czarny plącze

Zagubionego wśród nocy człowieka…