Horacy – Miserarum est

Nieszczęśliwa, która nie zna
gry miłosnej, która smutku
nie potrafi spłukać winem,
którą zawsze dusi trwoga,
gdy językiem wuj zatrzepie.

Tobie koszyk, tobie przędzę,
rękodzieła pracowite
z rąk wytrąca bóg skrzydlaty,
tobie, córko, chłopiec Hebrus
sycylijskim blaskiem świeci.

Oto plecy naoliwił
i w tybrowych falach umył;
konie sam ujeżdża lepiej
od Bellerofonta; w biegu
i na pięści niepobity.

Umie, mądry, po równinie
ścigać stado pierzchające
i strzałami siec jelenie,
umie skokiem w las polecieć
i z kryjówki wywlec dzika.