Polska poezja

Wiersze po polsku



Milczenie

Ciężko mi, Mario, twoje oczy, dwa groby,
zamknęły w ciemności cierpienie, miłość i łzy.

Moja dusza – Syberia pełna śniegów i rozpaczy,
światło zwija się w sobie, wypuszczając czarne kiełki.

Płonie rak krwi,
a popioły ciszy rozwiewa szept wiatru.

Toczy ostatni bój
biała jak welon nadzieja.

Chwila jak rozbita szklanka,
która się złoży.

Ale to, co rozbite, już się nie złoży,
rysa bólu – kamienny ślad
trwa wiecznie.

Lęki zrobiły sobie ciemne szałasy
w moim umyśle
i wyją.


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Wiersz Milczenie - Srokowski Stanisław