Liryczna
Tu łapy jodeł drżą na wietrze,
tu ptaki szczebiocą trwożnie –
żyjesz w zaczarowanym, dzikim lesie,
stąd uciec już nie można.
Niech czeremcha, jak bielizna na wietrze schnie,
niech jak deszcz opadają bzy.
Ja i tak stąd zabiorę cię do pałacu,
gdzie grają fujarki.
Twój świat czarownicy na tysiące lat
schowali przede mną i światem –
i myślisz, że nie ma piękniejszego nic,
od tego zaczarowanego świata.
Niech na liściach nie będzie rosy o świcie,
niech księżyc kłuci się z niebem pochmurnym…
Wszystko jedno zabiorę cię stąd,
do jasnego zamku nad morzem.
W jakim dniu tygodnia,
o której godzinie wyjdziesz do mnie ostrożnie,
a wtedy ja cię uniosę
tam dojść nie można.
Porwę cię, jeśli porwaną być chcesz –
czyż na próżno straciłem swe siły?
Zgódź się chociaż na wspólny raj w szałasie,
gdy zamek i pałac ktoś zajął.
(2 votes, average: 3,50 out of 5)