Polska poezja

Wiersze po polsku



Słońce

Słońce mnie piekło w Uzbekistanie,
w Persji i w Palestynie –
i pierwsza myśl : niech zginie!
a druga myśl: niech zostanie.

Co ja bym robił bez słońca? …
(to coś dla dzieci)
słońce, słońce, słońce!
niechaj przyjdzie, niech świeci!

Niech zaświeci słońce nad światem
biednym,
niech świeci zimą i latem
nad całym światem
i nade mną jednym.


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Wiersz Słońce - Władysław Broniewski