Ballada o tym że nie giniemy

Którzy o świcie wypłynęli
ale już nigdy nie powrócą
na fali ślad swój zostawili –

W głąb morza spada wtedy muszla
piękna jak skamieniałe usta

Ci którzy szli piaszczystą drogą
ale nie doszli do okiennic
chociaż już dachy było widać –

W dzwonie powietrza mają schron

A którzy tylko osierocą
wyziębły pokój parę książek
pusty kałamarz białą kartę –

Zaprawdę nie umarli cali

Szept ich przez chaszcze idzie tapet
w suficie płaska głowa mieszka
z powietrza wody wapna ziemi
zrobiono raj ich anioł wiatru
rozetrze ciało w dłoni
będą
po łąkach nieść się tego świata