Nie z tymi, co małego ducha

Nie z tymi, co małego ducha,

Rozdartej ziemi swej odeszli –

Nie z tymi jestem! Nie usłucham

Ich pochlebstw – i nie oddam pieśni.

Tak – żal mi zbiega i wędrowca,

Niczym chorego, niczym więźnia:

Piołunem wzejdzie gleba obca,

W gardle łaskawy chleb ugrzęźnie.

Lecz tu, w czadzącym tyglu losów,

Myśmy, młodości resztki trwoniąc,

Od piersi swej żadnego z ciosów

Nie odwrócili butną dłonią.

Więc wiemy, że choć niełagodna,

Uzna historia w dniu wyroku:

Nie ma dumniejszych, prostszych od nas

Ludzi o bardziej suchym oku.

1922

Tłum. Wiktor Woroszylski

(2 votes, average: 4.00 out of 5)