(Nie) dokonczona poezja marmuru

Dotknę Cię w końcu mym słowem, zasuszę łez Twoich fale, zakończę cierpienia
niedolę, uciszę jęki i płacze. Zapomnisz o latach upadku, o zimie, o lecie, o
Sobie. (…) Zatańczysz przede mną w błękicie, w nagości święconej dotykiem,
otworzysz ku mnie Swe bramy, wybaczeń… Zaśniemy na łożu z nefrytu, śniąc o
przyszłym świecie, gdzie nie ma odgłosu szlochu, gdzie nie ma słów zapomnianych.
Utraconemu Sobie…

(2 votes, average: 2.50 out of 5)