Polska poezja

Wiersze po polsku



TRZY ZWIERCIADŁA

Zwierciadło snu

Bohater – czuwający jak fala –
śpi,
nasza ziemia-dziewczyna
– była bez głowy i bez poduszki –
śpi.
Myśl wyostrzona, czerwona
– była martwym ciałem –
śpi.
O popioły członków,
O drogi wilgoci w mym ciele!
W ciele arabskiej wspólnoty!
Gdzie? Jak
mogę obudzić śpiących?…

Zwierciadło pytania

Pytałem. Powiedziano: gałązka ognia jest ptakiem.
Powiedziano: Moja twarz jest falą,
a oblicze świata to zwierciadła
i rozpacz mórz i latarni.

Nadszedłem, świat był na mej drodze atramentem,
a każde drgnienie zdaniem.
Nie wiedziałem, że między mną a światem
jest most braterstwa
zbudowany z kroków ognia i proroctwa.

I nie wiedziałem, że twarz moja
jest statkiem, co płynie w iskry.

Zwierciadło XX wieku

trumna, która przybiera twarz dziecka.
Książka,
o treści pisanej przez kruka.
Potwór, niosący kwiat.
Skała,
która rośnie w płucach wariata.
To on.
To wiek dwudziesty.

Przeł. z arabskiego Krystyna Skarżyńska-Bocheńska


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (2 votes, average: 4,00 out of 5)

Wiersz TRZY ZWIERCIADŁA - Adonis (Ali Ahmad Sa'id)