Tamten

Sad, błyskając sękami, cieniście się martwi,

Że trawom ciąży zwiewna niedola błękitów –

A brat mój tak się z bólem ścierał,

Żem nasłuchiwał, gdy umierał…

Kochanka moja teraz ginie,

Żem ją pokochał w złej godzinie.

A ja – nim miasto w mroku zaśnie –

Idę ulicą, idę właśnie…

(2 votes, average: 4.50 out of 5)