Nie mam dawnej czułości

Nie mam dawnej czułości dla mojego ciała

Jednak je toleruję jak pociągowe zwierzę

Które jest pożyteczne chociaż wymaga wielu starań

Dostarcza bólu i radości i bólu i radości

Czasem zastyga z rozkoszy

A czasem jest schronieniem dla snu

Znam jego korytarze kręte

Wiem którędy przychodzi zmęczenie

Jakie ścięgna napina śmiech

I pamiętam jedyny smak łez tak podobny

Do smaku krwi

Moje myśli – stado trwożnych ptaków

Karmią się na zagonie mego ciała

Nie mam dla niego dawnej czułości

Ale czuję ostrzej niż przedtem

Że sięgam nie dalej niż moje wyciągnięte ręce

I nie wyżej niż mogą mnie unieść wspięte palce u nóg