Pod miłorząbem

Stali pod miłorząbem

Do pasa w zielu wrzącym

Trzmielem i pożądaniem

Wróblami i oddaniem

Jak wilga nuciła – mój miły

Rzekł jej – kochanie – pod miłorząbem

Słonecznik w bok twarz uchylił

Jej piersi straciły rozsądek

I zaczął gwałtownie na niej

Rozrywać suknie jak niebo

I góry zaczęły odpływać

I świat był bardzo daleko

Rozsądne zostało tylko

To wilgi zielone oko

Lecz nie patrzyło na trawy

Bo śpiewało wysoko