Relikwia
Gdy grób, gdzie spoczną moje kości, Otworzy się dla nowych gości (Bo umie grób, po kobiecemu, Być łożem więcej niż jednemu) I grabarz w nim dostrzeże Kość z bransoletką z jasnych włosów wkoło,
Pomyśli, marszcząc czoło, Że kochankowie znaleźli tu leże,
Którzy widać pragnęli dzięki tej ozdobie
W tłoczny Dzień Sądu poznać się, spotkać przy grobie
I mieć się wzajem jeszcze przez chwilę przy sobie.
Jeśli to będzie kraj lub era, W których dewocja silnie wzbiera, Grabarz zaniesie szczątki ciała Do króla albo kardynała I kult relikwij nowy Nazwie cię Marią Magdaleną zgoła,
Mnie zaś też kimś obwoła; Lud czcić nas będzie, zwłaszcza białogłowy;
A że wszystkim w tych czasach cuda będą w głowie
Jedynie, niech ten papier potomności powie,
Jakie czynili cuda czyści kochankowie.
Kochaliśmy się więc zawzięcie, Nie wiedząc czemu, i pojęcie O płci posiadłszy równie duże, Jak nasi Anięłowie Stróże; Witając ją, żegnając, Kradłem całusa, lecz nie między tymi
Ucztami; i czystymi Byliśmy, respekt dla pieczęci mając,
Które łamie natura, prawem poskromiona.
Te były nasze cuda. Ten tylko dokona
Większych, kto powie, jakim cudem była ona. Przełożył
Stanisław Barańczak
(1 votes, average: 5,00 out of 5)