Duchownym
Mości księże, pieścidełko,
Proszę zgadnąć, gdzie pudełko
Zamczyste,
Sklepiste?
Co księży
Mitręży.
Wszak w kościele klejnot drogi
Ksiądz, nie mosiądz, skarb to mnogi.
Więc strata
Zakata
Dość znaczna
Niebaczna,
By nie była, fata skryją
Dość przezornie i zaryją.
Tak wiecznie
Bezpiecznie
Od zguby
Bez chluby.
Mój duchowny
Dość wymowny
Lecz na stronie
Nie w ambonie:
On cicho,
Grzech licho
Nam robi,
Nie zdobi.
Gdy pożary, we dzwon biją,
Wraz kościelne spiże wyją.
Gdy grzmoty
Z suchoty,
Gdy chmury
Z nieb góry.
Ach! pioruny z gniewu chmury
Rzuca gęba z impostury
Wołajże
I dbajże
Nasz Mófty,
Mów, mów ty!
Nie zaleta czci kapłańskiej
Być dozorcą trzody Pańskiej,
A trzody
Do zgody
Nie wprawiać,
Namawiać.
Ksiądz nie księżyc, niechże grzeje
Słońcem cnoty, niechaj wleje
W nas ducha,
Aż skrucha
Na duszy
Nas skruszy.
Mości księże!
Twe oręże
Brewijarze
I ołtarze
Znać dają,
Wołają:
„Oprawy,
Poprawy”.
Sam nie chwalisz mości księże,
Kto źle chowa swe oręże:
Mój księże,
Oręże
Zapasy
W złe czasy.
Nie chowajże je w pokrowcu,
Nim zagrzebią cię w grobowcu:
Do dania
Nie brania
Kurcz męczy
I dręczy.
Z ręką skąpą zgniją oczy.
Wkrótce życie w dół poskoczy:
Szostaki
W żebraki
Pozbywaj,
Zdrów bywaj!
Ksiądz ksiąg miewa futerały,
A pokrowiec w trunnie trwały
Śmierć mściwa
Sposzywa,
Gotuje,
Czatuje.
Zła nowina mości księże!
Nas czekają żaby, węże:
Dzwonnica
Tęsknica
Zahuczy,
Zamruczy!
Żyj z ołtarza mój pasterzu,
Trzymaj z Bogiem nas w przymierzu
Skutecznie,
Statecznie
Cnotami,
Modłami.
Bożych darów
Nie z pucharów
Ampułeczką,
Nie lampeczką
Używaj,
Przebywaj,
By nad stan
Nie był dzban.
Mości księże teologu
Nim w śmiertelnym staniem progu
Nas spytaj,
Przeczytaj
Z Psałterza:
„Śmierć zmierza.”
Mości księże kapelanie,
Kiedy pora nam nastanie,
Że tańce
W różańce,
Nowinki
W godzinki
Zamienią się? nasze karty
W książki święte? bo nie żarty!
Żartujem,
Kartujem:
Śmierć czeka
Człowieka.
Świat nie światło: ty świecznikiem!
Oświecajże słów promykiem,
Ni chuchu,
Ni duchu.
Ćmią cienie
Sumnienie!
(1 votes, average: 5,00 out of 5)