Do Pani Joanny Bobrowej
O! gdybym ja wiódł Panią do kaskady!
To tak jak ludzie przyjaciołom wierni,
Aż tam bym zawiódł, gdzie pył leci blady
Śród leszczyn w Gisbach – a śród laurów w Terni.
Dzikie bym zrywał na murawie kwiaty,
A Pani w skałach siadłabyś myśląca,
Jak anioł skrzydłem kaskady skrzydlaty –
Czekając znad skał śpiewu – i miesiąca.
Gdybym ja Panią do kaskady woził,
Może bym wieczną tam zatrzymał siłą –
Spiewem skamienił i lodem zamroził,
I kazał tęczom świecić nad mogiłą.
Lecz nie powiodę do takiego zdroja,
Bo teraz straszna jest ducha kaskada;
To cały duch mój i cała krew moja,
Która na Polskę chce upaść – i spada.
Raz ty, porwana tym strumieniem gminnym,
Byłabyś nigdy nie wrócona światu;
Dlatego poszłaś gdzie indziej – z kim innym;
Ręki się bojąc dać dawnemu bratu.
Bo dzisiaj Polka ciekawość pokona,
A jej nie karmi to, co tłum paryski,
Gdy w sercu Polska duchem urodzona
Jak nimfa wstaje z perłowej kołyski.
Dzisiaj siedzącej przed kaskadą w koczu
Sumnienie Pani powie samo głuche…
Że niegdyś łzy się tak sączyły z oczu!
A dzisiaj! oczy patrzą – takie suche!
Czyś tym przeklęta, czy błogosławiona,
Że serce zimne – oczy łez nie leją?
Powie ci kiedyś mogił druga strona,
Gdzie serca pękną – albo się rozgrzeją.
Co do mnie – wiem ja, jak to praca pusta
Serce kobiece na czas prze-anielić!
Dlatego odtąd – wiecznie zamknę usta,
I wolę nie być z Panią – niż zgon dzielić.
Bo to okropnie! rany pozamykać,
Zagoić wszystkie dawne serca blizny!
Iść – i aniołów już nie napotykać!
Już nie mieć ani serca! – ni ojczyzny!
Gdybym był duchem wersalskiej natury,
A taką Ciebie między tłumem zoczył,
Zleciałbym na cię jak kaskada z góry,
Porwał – i rzucił w przepaść – i sam skoczył.
Z tomu Utwory wybrane
(1 votes, average: 5,00 out of 5)