Wiersz staroświecki

Zbudziłem czas przeszły dokonany

Gwizdkiem znalezionym w szufladzie

Sygnetem z herbem Ogończyk

Chodzę teraz nad rzeką

Zieloną jasną czarną

Umarli są przy mnie żywi

Istnieją skoro ich nie ma

Mówią o ostatnich nowościach

Prusie Orzeszkowej

Miłości Tetmajera

Siadamy wszyscy na ławce

Jak gdyby nigdy nic

Pytam

– kim pan jest

– niewierzącym sprzed stu pięciu lat

A śmierć na śmierć nie umiera