Ostatni śnieg
Ostatni śnieg skrył się jak ptak we wrzosach
I wiosna nadchodzi jak toczące się koło:
Len pieknej pogody owija się niebiesko wokół szprych.
Szlaki wodne prowadzą wzrok we wszystkie zakątki nieba.
Kwiaty jabłoni osypują sie do studni przy wtórze krzyku ogiera,
Plama chmury w przestworzu zacienia kobiety na drodze,
A czerwone kwiatki z leśniej polany wywołują echo czerwonego domu.
Dojarki zmierzchu wychodza na dwór pod zwisającymi wymionami obłoków.
Męźczyzna z uchem przy ziemi nasłuchuje rżenia swoicj zbiegłych koni,
Lecz słyszy tylko serce ziemi.
Na roległych, podmokłych łąkach znajduje wędrowiec stodołę,
Która zapadła się tak głęboko, że w trawie widoczne są tylko kontury dachu;
Przed jego stopami wyrastają nagle nenufary
I niewiele brakuje, by runąl w głab źródła.
Noc wylewa z siebie czystą wódkę,
Destylowaną z ciszy i białych lesnych kwiatków.
Staruszka wkłada wędrowcowi w rękę zawiniątko z solą,
Jakby był więźniem dawnych czasów.
Pies księżycowy zaczyna gnać w lesnych pustkowiach.
Wieśniacy brną przed wodę snu:
Sierpy przechodzą przez pola marzeń jak wodne księżyce.
W jednym oknie świeci samotna lampa cerowaczki, ciemnoczerwona od snu.
Żaba śpiewa z ciemnego balkonu liścia.
Las świerkowy stoi spiczasty i wonny jak dziegieć;
Strumyk wije się w nim jak zagubiony srebrny łańcuszek.
Młodzieniec pędzi na swoim rowerze przez noc młodości,
Za nim padaja drzewa z gwazdami w gałęziach.
(2 votes, average: 3,00 out of 5)