Pustelnik

Ja pustelnik ciszy
mamroczę w półśnie twoje imię
pusta klatka z której wyfrunął ptak
rosną kolce twojego milczenia i bolą

Zaciągam się do armii mroków
której rytmiczny krok wybija noc
ślepe światło gwiazd gaśnie
a pyłek księżyca spada na powiekę
która zwisa jak odcięta ręka

I skradają się halucynacje

Siostra śmierć przecieka
przez żyły do moich oczu

A u wezgłowia świtu staje zjawa
i otwiera usta

Widma są moimi
braćmi