Diabły
Byłaś „ofiarą semi-romantycznego anarchizmu
W jego skrajnie irracjonalnej postaci”.
Ja byłem „nieswój w obliczu zagadkowego świata
Opuszczonego przez opatrzność”. Piliśmy gin
I kochali się po południu. Telewizory sąsiadów
Nadawały mydlane opery.
Nieszczęśliwe pary nie odzywały się wiele.
W dialogach było pełno nie chcących się skończyć pauz.
Cichy podkład muzyczny: organy. Czyjś kaszel.
– To całkiem jak „Gra snów” Strindberga – powiedziałaś.
– Co mianowicie? – spytałem, nie uzyskując odpowiedzi.
Przyglądałem się właśnie pająkowi na suficie,
Z rodzaju tych, które św. Weronika jadła w ramach męczeństwa.
– Ta kobieta żywiła się wyłącznie pająkami –
Wyjaśniłem dozorcy, kiedy przyszedł naprawić kran.
Miał na sobie brudny kombinezon, a na głowie melonik.
Był swego czasu pensjonariuszem wiadomej instytucji stanowej.
– Już nie jestem Jezusem – poinformował nas radośnie.
Obecnie wierzył tylko w diabły. – W tym budynku
Od diabłów aż się roi – oświadczył nam poufnie.
Ich rogi i ogony można było zobaczyć,
Jeśli się je przyłapało w kąpieli.
– Mroki Średniowiecza padły mu na mózg – powiedziałaś.
– Komu mianowicie? – spytałem, nie uzyskując odpowiedzi.
Pająk zdążył już utkać wstępny zarys sieci
Nad naszymi głowami. Było bardzo cicho,
Z wyjątkiem chwil, gdy któreś z nas pociągało łyk ginu.
Przełożył Stanisław Barańczak
(2 votes, average: 3,50 out of 5)