Polska poezja

Wiersze po polsku



Życie upadłe

Lata najmłodsze niosły na rękach śpiewną zapowiedź –
Latom gasnącym pora już wielka śmiercią wyzdrowieć!

Dni w kalendarzach pachną bezsennie smutkiem i ciałem,
Życie upływa, życie upadłe, opustoszałe…

Słowa pisane palcem po wodzie, sobie a Bogu,
Szumią i szumią, z fali dalekiej wrócić nie mogą.

Zegar skanduje rytmikę czasu srebrnym wahadłem,
Sobie a Bogu życie upływa, życie upadłe.

(1940)


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Wiersz Życie upadłe - Jan Brzechwa