Polska poezja

Wiersze po polsku



O serce, serce! po co dzwonisz wciąż

O serce, serce! po co dzwonisz wciąż
Tak głośno? Bóstwo skonało w świątyni…
Z wyniosłych gmachów, patrz same ruiny,
A tylko Żebrak pozostał i Wąż…

Dokądże pragnień chmury krwawe mkną?
Azaliż ślepce ujrzą gwiazd mamidła?
Oh! niechaj Wielkich Orłów spoczną skrzydła!
Oh! myśli – niechaj nad głębiami śpią!

A dusza tęskna tak u raju bram!
Słońce w zenicie, góra w równinie
I strach, rzucony na istnień pustynie
Z oczu Łazarza, Prawdy twarz i kłam!

(Węglem smutku i zgryzoty – XXI)


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (2 votes, average: 4,00 out of 5)

Wiersz O serce, serce! po co dzwonisz wciąż - Korab-Brzozowski Wincenty