Polska poezja

Wiersze po polsku



Wiersz klasyka

Wróbel

Kochany wróblu mój, obywatelu

Czterech pór roku i świata całego,

Bywalcze wszystkich dróg, co wzdłuż pól biegą,

I wszech podwórek włóczęgo bez celu!

Niechaj cię moce Opatrzności strzegą,

Że mnie nawiedzasz, stary przyjacielu,

Których na ziemi tej jest tak niewielu,

U okna mego siadasz w zmierzchu zimy,

Co mą samotność i pustkę rozszerza,

„Cierp, cierp, cierp” – ćwierkasz i cierpliwie cierpię,

Patrzę na dachy i kominów dymy

I wieszam serce, jak lampę przymierza,

Nicią tęsknoty na księżyca sierpie.


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (2 votes, average: 2,50 out of 5)

Wiersz Wiersz klasyka - Leopold Staff